غزل شماره ی 174 :

زآتش شهوت برآوردم تو را                                                                    وندر اتش بازگستردم تو را

از دل من زاده ایی همچو سخن                                                               چون سخنم فرو خوردم تو را

نقد روانکاوانه : در این بیت از غزل شماره ی 174 مولانا از اتش شهوتی که به دست اورده است از دل خودش سخن می گوید به همین دلیل می توان گفت دراین بیت به عقیده ی فروید "نهاد " یا همان هوس وجود دارد . و چون از فروخوردن حرف هایش گله و شکایت کرده است . می توان گفت از دیدگاه یونگ " سایه " یا عقده در او به وجود آمده است .

غزل شماره ی 194 :

خواهم گرفتن اکنون آن مایه ی صور را                                                          دامی نهاده ام خوش آن قبله ی نظر را

دیوار گوش دارد آهسته تر سخن گوی                                                              ای عقل بام بر دوان دل بگیر در را

نقد روانکاونه : در این بیت از غزل مولانا ، او خواسته ی خودش را برای به دست اوردن صور سخن گفته است و از اینکه دیگران به حرف هایش گوش ندهند گله و شکایت کرده است پس می توان گفت از دید یونگ در این بیت " سایه " یا همان عقد ه وجود دارد . و چون آن زبان احساسات است نه از زبان عقل می توان گفت که از زبان " فرامن " می تواند باشد .

غزل شماره ی 141 :

چون خانه ی روی ز خانه ی ما                                                                         با آتش و با زبانه ی ما

با رستم زال تا نگویی                                                                                  از رخش و تازیانه ی ما

نقد روانکاوانه : در این بیت از غزل شماره ی 141 به علت اینکه کلماتی چون آتش، زبانه ، رستم ، زال ، رخش ، تازیانه آمده است روحیه ی خشت مردانه به مخاطب منتقل میشود . و به عقیده ی یونگ این روح مردانه ی مرد است که سخن می گوید ، پس می توان گفت در این بیت " آنیموس " وجود دارد .

غزل شماره ی 121 :

اندر دل هیچ کس نگنجیم                                                                           چون در سر اوست نشانه ی ما

هرجا پر او ببینی                                                                                      آن جاست یقین نشانه ی ما

نقد روانکاوانه : در این بیت به علت آوردن واژه هایی مانند نشانه ، تیر و ... حس خشونت و روح مردانگی مرد را به خوانند القا می کند و انتقال می دهد پس می توان گفت که طبق نظر یونگ در این بیت روح مردانه ی مرد گوینده است پس در این بیت "آنیموس " وجود دارد .

غزل شماره ی 129 :

نقد روانکاوانه : در این غزل گوینده عقل است چون به صورت کامل منطقی حرف خودش را می زند برای مثال می گوید به سوی کفر نرو و به سمت و ایین بازگرد و به اصل خودت بازگرد چون در این جا عقل سخن می گوید پس " فرامن " و در این بیت گوینده احساسات فرد است و مولانا ازاحساساتش می گوید که دل کسی را نشکند . رحم کردن و گذاشتن راه ستمگری به کنار را یاد آوری می کند این ها را چون منطقی نیستند و احساسات گوینده ی آن است پس عقل نمی تواند این هارا گفته باشد . پس به عقیده ی فروید در ای بیت " فرامن " وجود دارد .

نوشته شده در شنبه 89/12/7ساعت 11:53 عصر توسط سمیرا و مریم و مهلا نقد ( ) |