غزل شماره ی 58 :

بدم بی عشق گمراهی ، در آمد عشق نا گاهی                                             بدم کوهی شدم کاهی برای اسب سلطان را

اگر ترک است و تاجیک است بدو این بنده نزدیک است                             چو جان با تن و لیکن تن نبیند هیچ مرجان را

در این بیت از غزل مولانا ، او درباره ی شیوه ی سازگاری و چگونگی کنار آمدن خودش با این روزگار گفته است . برای مثال می گوید در گمراهی عشق بوده است که ناگاه عشق برآمده است و چون کوه و کاه شده است ، طبق نظریات یونگ طریقه ی سازگاری و کنار آمدن با چیزی را همان نقاب یا " پرسونا " می گویند . پس نقش پرسونا را در این بیت به روشنی می توان دید .

غزل شماره ی 59 :

تو بر نامی عشق را منه با خواری دونان                                                 که هست اندر قفای او زشه عشق رایت ها

چو دیگ از زر بود او را سیه رویی چه غم آرد                                   که از جانش همی تابد به هر زخمی حکایت ها

تو شادی کن ز شمس الدین تبریزی و ازعشقش                                     که از عشقش صفا یابی و از لطفش حمایت ها

در این بیت از غزل مولانا ، او یک سری پند و اندرز و نکات اخلاقی را بیان کرده است که البته احساسات شخصی در آن مشخص است و چون از لحاظ منطقی و عقلانی این پند و اندرز را نیاورده است گوینده ی آن " من " نمی تواند باشد . و همین طور کاملا از لحاظ احساست شخصی بیان شده . و این حتی از خواندن بیت هم مشخص می شود که احساسات مولانا گوینده ی این سخنان است . پس به عقیده ی یونگ در این بیت " فرامن " وجود دارد .

غزل شماره ی 60 :

چه داند دام بی چاره ، فریب مرغ آواره ؟                                                 چه داند یوسف مصری ، غم و درد زلیخا را

در این بیت از غزل شماره ی 60 مولانا ، او از غم و درد و فریب شکایت کرده است و از این گفته که غم و مشکلات زلیخا را یوسف نمی داند و از آن جا که بی اطلاع است طبق نظریه ی یونگ این احتمال وجود دارد که آگاه نبودن یکی از غم و درد دیگریجزو یکی از عقده ها و مشکلات خود مولانا بوده باشد و این منجر شده تا او این غزل را بسراید پس می توان گفت گه در این بیت " سایه " وجود دارد .

غزل شماره ی 75 :

ای خواجه نمیبینی این روز قیامت را                                                این یوسف مصری را این خوش قد و قامت را

در این بیت از غزل شماره ی 75 مولانا ، او یکسری اتفاقات را به خودش گوشزد می کند که آیا این روز قیامت و این یوسف مصری که معشوق است و خوش قد و قامت است را نمیبینی ؟ و گوینده ی آن احساسات اوست نه عقل چون از خوبی ها و زیبایی ها می گوید نه از منطق و عقل پس می توان گفت که در این بیت طبق نظر یونگ " فرامن " وجود دارد . و احساسات مولانا در آن به طور کامل مشخص است .

غزل شماره ی 106 :

مرا حلوا هوس کرده اس حلوا                                                              میفکن وعده ی حلوا به فردا

زهی حلوا ی گرم و شیرین و چرب                                                    که هردم می رسد بویش ز بالا

در این بیت از غزل مولانا ، از خواسته های دلش می گوید . در واقع هوس و شهوت به وضوح در این غزل به صورت کامل مشخص است اما اینکه ایا مقصود او از حلوا همان حلوایی است که ما فکر می کنیم مشخص نیست .شاید منظور او از این حلوایی که توصیف کرده و دلش خواستار آن است و شیرین است چیز دیگری باشد ولی در هر حال فرقی نمیکند چون از هوس و شهوت سخن گفته پس " نهاد " نقش اساسی را در این غزل دارد .

نوشته شده در شنبه 89/12/7ساعت 11:51 عصر توسط سمیرا و مریم و مهلا نقد ( ) |